Esperando o Esquecemento

Mañás confusas, horas perdidas nun vacio, 
nun espazo estraño e á súa vez familiar.

Raro espertar de entresueños retortos, 
soños aventureiros, liberadores; 

viaxes, mulleres, revolución e asasinato.   
Imaxines pasaxeiras.

A realidade reaparece sen aínda abrir ou pechar os ollos.

Aí está ao acaparar todo, tomando posesión ao baixar o meu garda.

Si, xa o se que terminou. Estaba visto. 

Ela noutro mundo, el suo, 
novo, impetuoso, facilmente impresionable, suicida. 

Case, case inocente, mais non. 

Cheo de curvas e perigos. 

O meu fose igual, pero hoxe xa marcado polo tempo. 

Cheo de malas costumes, 

curtido de maldade, calculante, sospeitoso, atrincheirado polas dúbidas.

Non é a primeira vez, nin será a última, 
pero igual agora, neste momento terminal e constante esta só ela. 

Mais xa sen voz, sen corpo, sen calor. 

Só unha obstinada impresión esperando pacientemente o golpe de graza do tempo.

Adrián Boutureira

Galicia-1993